Δημήτρης Μάκκας... νέος και ταλαντούχος ηθοποιός στο θέατρο και όχι μόνο!

Επιμέλεια για το 

ALFA GREEK AUSTRALIAN MAGAZINE

Γιώργος Αθανασιάδης

Δικηγόρος - Θεατρικός συγγραφέας

Συντάκτης περιοδικού και blog 

ΤΟ ΑΝΔΡΕΙΚΕΛΟ

www.andreikelo.com

Γνωρίσαμε τον νέο ηθοποιό Δημήτρη Μάκκα και τη δουλειά του καθώς και εκείνη που θα παρουσιαστεί φέτος στον χώρο του παιδικού θεάτρου, πάντα σε συνεργασία με την ηθοποιό, σκηνοθέτη και κουκλοποιό Κα Ειρήνη Μποϊκο (Irina Boiko) Ο Δημήτρης Μάκκας είναι 25 ετών! Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην πόλη της Λαμίας στις 17 Ιουλίου 1987.
Έζησε όμορφα παιδικά χρόνια ως παιδί, τελείωσε δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο. Από παιδί ειχε κατασταλάξει ότι ήθελε να ασχοληθεί με το θέατρο. Αμέσως μετά το σχολείο εκπλήρωσε τη στρατιωτική του θητεία και στη συνέχεια μπήκε στην «Ανωτέρα Δραματική σχολή – Θεατρικά Δρώμενα Βασίλης Διαμαντόπουλος – Ίασμος» Παρακάτω παραθέτουμε συνέντευξη του, στον ιστότοπο Θέατρο.gr

Ο Δ. ΜΑΚΚΑΣ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ.GR

SEPTEMBER 11, 2013 ΧΡΎΣΑ ΚΟΚΚΊΝΟΥ

Aποκλειστική συνέντευξη του Δημήτρη Μάκκα στο θέατρο.gr

Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια; Μιλήστε μου για τη νέα σας παράσταση.

Σχέδια, όνειρα, και βλέψεις για το μέλλον υπάρχουν πολλά που τριγυρίζουν το μυαλό μου,και τα οποία θα ήθελα να καταφέρω διεκπεραιώσω κάποια στιγμή, όπως είναι η συγγραφή σεναρίων που είχα αφήσει για ένα διάστημα και τώρα άρχισα να γράφω ξανά, ο κινηματογράφος, και πολλές ακόμα ιδέες. Προς το παρών έχω την τύχη καθώς επίσης την τιμή να συνεργάζομαι για Τρίτη χρονιά με την Κυρία Ιρίνα Μπόικο στο θέατρο κούκλας (“People & Puppets’Svit”) σε παιδικές παραστάσεις, καθώς επίσης και παραστάσεις ενηλίκων. Είμαστε μία πολύ όμορφη ομάδα/παρέα με συνεχόμενες νέες ιδέες , καινούρια πράγματα και θεωρώ πολύ σημαντικό για μένα να διαχέεται ένα κλίμα δημιουργικότητας με σεβασμό και αγάπη σ’αυτό που κάνουμε! Φέτος στις 28 Σεπτεμβρίου έχουμε πρεμιέρα στην παιδική παράσταση του κλασικού παραμυθιού «Ο Παπουτσωμένος Γάτος» Είναι μια πολύ διαδραστική παράσταση, με συνεχόμενη ενεργή συμμετοχή των παιδιών καθώς επίσης και των γονιών. Επίσης θα συνεχιστούν οι παραστάσεις όπως «Τα 3 Γουρουνάκια» που θα παίζεται φέτος για 4η σεζόν, «Οι Μουσικοί της Βρέμης»για 2η σεζόν, «Ο Λύκος και τα εφτά κατσικάκια» για 5η σεζόν», «Το Παντζαράκι» για 8η σεζόν καθώς επίσης η «Πεταλούδα», «Το Πολύχρωμο παραμύθι» και η παράσταση ενηλίκων «Ζαν Ντ’Άρκ» για 3ησεζόν, και παράλληλα πολλά ακόμα νέα πράγματα που συζητάμε! Θα ήθελα να μου επιτρέψεις που κάνω όλη αυτή την λεπτομερή περιγραφή και μακρηγορώ σχετικά με τις σεζόν που παίζονται οι παραστάσεις, αλλά ήθελα να το αναφέρω γιατί το θεωρώ πολύ σημαντικό να συνεχίζουν να παίζονται και να έχουν αυτή την επιτυχία τόσα χρόνια, κατόπιν την στήριξη και την αγάπη του κόσμου και θέλω να τους ευχαριστήσω πολύ εκ μέρους όλων των συναδέλφων μου!

Πως αντιμετωπίζετε την οικονομική κρίση που διανύει η χώρα μας,καθώς μάλιστα το θέατρο δεν προσφέρει ποτέ ικανοποιητικές αποδοχές; 

Η κρίση ε; Ειλικρινά όλο αυτό που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια γύρο μας, με έχει κουράσει ψυχολογικά. Εντάξει η χώρα μας αντιμετωπίζει αυτή την κατάσταση αλλά και εμείς δεν θα κλειστούμε στο καβούκι μας μοιρολογώντας την μοίρα μας! Απλά πάντα πίστευα πώς όταν ένας άνθρωπος αγαπάει κάτι πολύ και πασχίζει γι’αυτό, τότε δεν υπάρχει περίπτωση να μην καταφέρει κάποια πράγματα. Χρειάζεται θετική σκέψη, χαμόγελα, αισιοδοξία, θετική διάθεση και δύναμη για να προχωρήσουμε! Η Ζωή είναι στα χέρια μας και εμείς οι ίδιοι θα πρέπει να κινήσουμε τα νήματα. Σε προσωπικό επίπεδο δεν με έχει επηρεάσει τόσο πολύ η κρίση, όχι ότι μου τρέχουν τα λεφτά από τα μπατζάκια μου απλά ίσως να έχω περιορίσει κάποια πράγματα. Σχετικά με τις οικονομικές αποδοχές του θεάτρου, θα χρησιμοποιήσω μια έκφραση του Ουίλιαμ Σαίξπηρ που λέει «Το κρασί αυξάνει την επιθυμία αλλά μειώνει το αποτέλεσμα» Ένας καλλιτέχνης ποτέ δεν λέει ότι θα γίνει ηθοποιός με σκοπό να γίνει πλούσιος. Η Τέχνη είναι κάτι ζωντανό και εμείς ως «εργάτες» της τέχνης οφείλουμε να την υπηρετούμε σωστά. Δεν λέω σημαντικό να ζείς μέσα από αυτό, απλά να μην έχουμε πολλές απαιτήσεις και να λέμε Δόξα τω Θεό έστω με αυτά που μπορούμε να έχουμε για να καλύπτουμε τις βασικές μας ανάγκες!

Τι πιστεύετε πως μπορεί να προσφέρει η τέχνη στους ανθρώπους που υποφέρουν από την οικονομική κρίση;

Η Τέχνη υπάρχει σε διάφορες μορφές, όπως είναι το θέατρο, η μουσική, η ποίηση, η ζωγραφική και πολλά ακόμα. Το καλό με την τέχνη είναι πως δεν μπορεί να την περιορίσει καμία οικονομική κρίση, γιατί η τέχνη είναι καθαρά προσωπικό όφελος τους καθενός, έκφραση ψυχής και συναισθημάτων. Ο καθένας αναγνωρίζει την αλήθεια του και είναι ένας ιδιαίτερο τρόπος για να μπορεί αν χρωματίζει όλη την μαυρίλα που κυριαρχεί τα τελευταία χρόνια γύρω μας!

Ποιοι άνθρωποι καλλιτέχνες η μη υπήρξαν οι μέντορες σας; Σημαντικοί μέντορες υπήρξαν σε μεγάλο βαθμό οι γονείς μου και γενικά ο περίγυρος μου που με στήριξαν στην απόφασή μου να ασχοληθώ με το θέατρο, καθώς επίσης σπουδαίοι καλλιτέχνες που είχα την τύχη να γνωρίσω και να συνεργαστώ μαζί τους, που κάθε συμβουλή που μου έδιναν, την απορροφούσα σαν σφουγγάρι και με επαλήθευσαν το πόσο αγαπώ αυτό που κάνω και να προχωρήσω χωρίς φοβίες και ανασφάλειες. Τους ευχαριστώ πολύ!

Ποια είναι η καλύτερη συμβουλή που σας έχουν δώσει; 

Το να είμαι ειλικρινής και ο εαυτός μου νομίζω πως είναι η πιο σημαντική συμβουλή που μου έχουν δώσει. Πράγματι στις μέρες μας αν δεν έχεις τα μάτια σου ανοιχτά που θα καθρεφτίζουν την ειλικρίνεια που σε διέπει ως άνθρωπο τότε μένεις πίσω και το ψεύτικο κάποια στιγμή θα φανεί.

Έχετε ασχοληθεί πολύ με το παιδικό θέατρο.Τα παιδιά είναι δύσκολο κοινό;Τι έχεις μάθει από αυτά; 

Πράγματι το παιδικό θέατρο είναι κάτι που αγαπώ πάρα πολύ και θέλοντας να κάνω αυτή την δουλειά, πάντα ήθελα να ασχοληθώ και να προσφέρω σ τον τομέα παιδί. Τα παιδιά είναι η χαρά της ζωής, το χαμόγελα, η ξεγνοιασιά και όταν συναναστρέφεσαι μαζί τους ξαναγίνεσαι και πάλι παιδί, όχι ότι δεν είμαι.. (γέλιο) Θεωρώ πως τα παιδιά είναι απόλυτα ειλικρινή. Δεν μπορείς να τα ξεγελάσεις τόσο εύκολα. Αν τους αρέσει κάτι σου το δείχνουν και το διακρίνεις στα μάτια και την διάθεσή τους, αν πάλι όχι δεν θα καθίσουν τυπικά σε έναν χώρο επειδή τους έφερε κάποιος. Θα αντιδράσουν θα κλάψουν. Τα παιδιά μου έχουν διδάξει και συνεχίζουν να μου διδάξουν το πόσο σημαντική είναι η αλήθεια, η αγνότητα και ο αυθορμητισμός που πρέπει να υπάρχει γύρο μας, κάτι το οποίο δυστυχώς έχει χαθεί.

Πιστεύεις στη μοίρα; 

Αν πιστεύω λέει; Πιστεύω και μάλιστα πάρα πολύ. Γενικά πιστεύω στο ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο σ’αυτή τη ζωή και ότι όλα γίνονται για κάποιον σκοπό που ίσως ποτέ να μην μάθουμε ή και να μάθουμε . Το έχω βιώσει πολύ σε προσωπικό επίπεδο και έτσι το πιστεύω ακράδαντα.

Πότε άρχισες να αισθάνεσαι ότι πρέπει να ακολουθήσεις τον δρόμο της υποκριτικής; 

Όταν ήμουν πολύ μικρός συνέχεια επέλεγα διαφορετικά επαγγέλματα που θα ήθελα να ακολουθήσω, μια έλεγα δάσκαλος, την άλλη αστυνόμος και για ένα διάστημα με είχε πιάσει να λέω ότι θα γίνω παπάς (γέλια) Έλα όμως που μόλις ανακάλυψα το θέατρο, πάντα ταυτιζόμουν με ήρωες και καταστάσεις που παρακολουθούσα. Κάρφωνα τα μάτια μου στην σκηνή και έλεγα από μέσα μου «Κάποια στιγμή θα είμαι και εγώ εκεί πάνω» Καθώς επέστρεφα στο σπίτι, «έστηνα» την δική μου παράσταση με το δικό μου τέλος. Στην αρχή το θεώρησα παιχνίδι, μεγαλώνοντας το παιχνίδι έγινε η αφορμή και η αφορμή έγινε ανάγκη να ασχοληθώ με το θέατρο!

Πως ονειρεύεστε τον εαυτό σας σε δέκα χρόνια από τώρα; 

Δεν ξέρω πως μπορεί να είμαι σε δέκα χρόνια από τώρα, αλλά αυτό που σίγουρα θα ήθελα, είναι να υπάρχω ακόμα στον χώρο του θεάτρου, να κάνω όμορφες δουλειές που να μου αρέσουν και να με εκφράζουν πάνω απ’όλα, μέσα από τις οποίες θα εξελίσσομαι ως ηθοποιός και ως άνθρωπος, και να μπορώ χρόνο με τον χρόνο να αφήνω το δικό μου στίγμα στο θέατρο προσφέροντας όμορφα συναισθήματα και τον κόσμο ευχαριστημένο!

Σχόλια θέατρο.gr

Στόχος του είναι να υπηρετεί το θέατρο σε όλες του τις μορφές, να δημιουργεί και να εξελίσσεται! Από το 2010 ξεκίνησε να δουλεύει. Ξεκίνησε με την θεατρική παράσταση «Αυτό που δεν λέγεται» της Ντίνας Κατίνου σε σκηνοθεσία του Σίμου Τσικρίκη. Το 2012 συμμετείχε στην θεατρική παράσταση «Δεσποινίς Τζούλια» του φεστιβάλ Αθηνών, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Λιγνάδη και συνεργασία με την Κ. Μαρία Πρωτόπαπα και την Στεφανία Γουλιώτη. Από το 2012 επίσης μέχρι και σήμερα συνεργάζεται με την Ιρίνα Μπόικο στο θέατρο κούκλας σε παιδικές παραστάσεις όπως «Τα τρία γουρουνάκια», «Ο Λύκος και τα εφτά κατσικάκια», «Οι Μουσικοί της Βρέμης», «Το Παντζαράκι», «Το Πολύχρωμο παραμύθι» και φέτος έχουν πρεμιέρα στην διαδραστική παράσταση «Ο Παπουτσωμένος γάτος» και παραστάσεις ενηλίκων (Ζαν Ντ’Άρκ) Έχει συμμετάσχει στην κινηματογραφική ταινία μεγάλου μήκους του Ανδριανού Γεωργαντά «Cats, Dogs, and Rats» καθώς επίσης στην τηλεοπτικής ειρά του Mega «Οι Βασιλιάδες»

Επιπλέον ο Δημήτρης μας έστειλε το κείμενο που ακολουθεί με τις απόψεις για τη ζωή!

τον ευχαριστούμε απο καρδιάς και το παραθέτουμε:

Πιστεύω πως κάποιοι άνθρωποι γεννιούνται σ’αυτό τον κόσμο για ένα συγκεκριμένο σκοπό ή μάλλον για μία συγκεκριμένη αποστολή. Μία αποστολή που ο καθένας ορίζει στον εαυτό του από μόνος του. Έτσι και εγώ πιστεύω πως γεννήθηκα, υπάρχω και ζω για να δημιουργώ, να εκφράζομαι και να μπορώ να δίνω πράγματα στους άλλους. Θυμάμαι σαν τώρα τα παιδικά μου χρόνια που όλα τα έβλεπα παραμυθένια, περικυκλωμένα από διάφορα χρώματα, όπως ήταν και τα όνειρα που έκανα. Έτσι από πολύ μικρός και για ένα ανεξήγητο λόγο, όποτε με ρωτούσαν τι θα ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω τους απαντούσα «ηθοποιός». Βέβαια όλοι με κοιτούσαν και γελούσαν με αυτή μου την απάντηση χωρίς να μπορώ να καταλάβω το γιατί. Μεγαλώνοντας ανακάλυπτα ολοένα και περισσότερο την αγάπη μου για το θέατρο. Δεν με εξέφραζε το να διασκεδάζω με τους τρόπους που συνήθιζαν να διασκεδάζουν συνομήλικοί μου. Χαιρόμουν όταν με πήγαιναν να παρακολουθώ παιδικές θεατρικές παραστάσεις που πάντα ταυτιζόμουν με έναν ήρωα και επιστρέφοντας στο σπίτι, προσπαθούσα να μιμηθώ τον ήρωα που μου είχε κινήσει το ενδιαφέρον, είτε δίνοντας στην ιστορία το δικό μου τέλος, είτε δημιουργούσα νέες ιστορίες. Αργότερα και καθώς μεγάλωνα αυτή η αγάπη για το θέατρο έγινε ανάγκη. Ήξερα βαθιά μέσα μου πως αυτό το πράγμα, το να ακούω τον ήχο της σκηνής και να βρίσκομαι εκεί πάνω και να προσφέρω στο κοινό, ήταν αυτό που θα ήθελα να κάνω σε όλη μου τη ζωή. Έτσι χωρίς δεύτερη σκέψη πλέον η απόφαση το να ασχοληθώ με το θέατρο ήταν οριστική και επαλήθευσα τα θέλω που είχα τότε σαν μικρό παιδί. Βέβαια οι γύρο μου δεν ήταν και τόσο θετικοί με αυτή μου την απόφαση, πολλοί μου έλεγαν πώς θα πεθάνω στην ψάθα, πως υπάρχει ανεργία, πως είναι ένας πολύ δύσκολος χώρος, πως, πως, πως, πως … χιλιάδες πως που μάταια μου τα έλεγαν καθώς εγώ τις αποφάσεις μου τις είχα ήδη πάρει και τους απαντούσα με τον εξής τρόπο: «πεθαίνει στην ψάθα, μένει άνεργος και τους φταίει ο χώρος που εργάζεται, κάποιος ο οποίος δεν ακολούθησε τα θέλω, τα όνειρα και τις προσδοκίες του, που δεν γεμίζει την ψυχή του, δεν ρισκάρει, δεν δοκιμάζει αλλά αναγκάζεται να ασχοληθεί με κάτι αντίθετο από τα θέλω του βάζοντας ως κίνητρο τα χρήματα και τα κέρδη, χωρίς να αγγίζει την πραγματικότητα του ονείρου του» Δεν αντιλέγω ότι είναι σημαντικό να κάνεις κάτι που θα μπορέσεις να ζήσεις, αλλά είναι σημαντικό να ρισκάρεις και να κυνηγάς τα όνειρά σου. Δεν υπάρχει περίπτωση κάτι που το αγαπάς και το κυνηγάς, το ψάχνεις και πασχίζεις γι’αυτό να μην πετύχεις, είτε σε μεγάλο είτε σε μικρό βαθμό! Στόχος μου λοιπόν είναι να μπορώ να μεταφέρω σε ανθρώπους έντονα συναισθήματα, σκέψη, προβληματισμούς, όνειρα, φαντασία, διασκέδαση, που μοιάζει σαν να είναι κάτι καθημερινό και να ζήσουν το δικό μου «παραμύθι» που ζω και εγώ εκείνη την στιγμή. Θα ήθελα να φτάσω σε μια ηλικία μετά από χρόνια ,παππούς ,και να συνεχίζω να βρίσκομαι πάνω στη σκηνή, να συνεχίζω να δημιουργώ και να προσφέρω πράγματα. Μπορεί όλα αυτά να φαίνονται παράξενα όπως τα γράφω, αλλά πιστεύω πως όλα αυτά μπορέι να τα προσφέρει ένας ηθοποιός στους θεατές του. Αυτό έχει να κάνει και με το συλλογικό καθώς επίσης και με το κοινωνικό επίπεδο. Ένας ηθοποιός πάνω στη σκηνή κάνει τα πάντα. Τραγουδάει, χορεύει, ερμηνεύει, νιώθει, ζει και πολλά άλλα πράγματα. Πιστεύω και υποστηρίζω πως η υποκριτική και το θέατρο είναι ένας είδος «ψυχοθεραπείας» και γι’αυτό θεωρώ απαραίτητο να διδάσκονται στα σχολεία το μάθημα του θεάτρου, ανεξάρτητα αν κάποιος θέλει να το ακολουθήσει επαγγελματικά είτε όχι. Το θέατρο είναι σπουδαία μόρφωση και προσωπικά θεωρώ πως άρχισα να μορφώνομαι σαν άνθρωπος, όταν μπήκα στη δραματική σχολή, που διάβαζα πράγματα, που διψούσα να μάθω. Γι’αυτό και θεωρώ πως το θέατρο λειτουργεί και ως ψυχοθεραπεία γιατί είναι μαγικό να μπορείς να ζήσεις για λίγες ώρες τη ζωή ενός ήρωα που δεν είσαι εσύ. Να μπορείς να καταλάβεις, να ζήσεις και να διαχειριστείς τους προβληματισμούς αυτού του ήρωα, που όλα είναι βγαλμένα από τη ζωή, που κάθε άνθρωπος θα μπορούσε να είναι στη θέση του χαρακτήρα που παρακολουθεί (γι’αυτό και ταυτιζόμαστε με ήρωες και χαρακτήρες του θεάτρου) και πολλά πράγματα του ήρωα να του χρησιμεύσουν και στην προσωπική ζωή του καθενός, ίσως για κάποιο πρόβλημα, ίσως για τον έρωτα, την αγάπη, πώς να σκεφτεί κάτι. Είναι πολύ σημαντικό αυτό. Πολλές φορές κάθομαι και σκέφτομαι πώς θα μπορούσα να είμαι σε ένα, σε τρία, σε πέντε ή και σε δέκα χρόνια! Μερικές φορές αυτό με φοβίζει αλλά τις περισσότερες φορές η σκέψη του με εξιτάρει. Απλά δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου εκτός του θεάτρου. Αυτό είναι με τρομάζει. Αυτό που θα ήθελα και που φαντάζομαι τον εαυτό μου, μέρα με τη μέρα, μήνα με το μήνα και χρόνο με το χρόνο είναι να μαθαίνω πράγματα, να ανεβαίνω και από ένα σκαλοπάτι σιγά σιγά, να μπορέσω να γίνω ένας σωστός και καλός ηθοποιός που μέσα από τους ρόλους του θα γίνεται καλύτερος , πολύ πιο ώριμος και σωστός που θα μπορώ να αναλογίζομαι κάποιες φορές τι έχω προσφέρει μέχρι στιγμής στον χώρο του θεάτρου και να συνεχίζω ακόμα πιο δυναμικά και με την ίδια δίψα και αγάπη! Ξέρω σίγουρα πως στη ζωή δεν είναι όλα ρόδινα, πως θα υπάρξουν και οι στεναχώριες, οι κακές στιγμές, οι αδικίες , οι κακές επιλογές πάνω στη δουλειά, όλα μέσα στο πρόγραμμα είναι. Αυτό δεν μας κρατάει πίσω αλλά είναι ένα μάθημα για να μας κάνει ακόμα πιο δυνατούς για να συνεχίσουμε. Για παράδειγμα αν με ρωτούσε κάποιος τι είδους project θα ήθελα να παρουσιάσω, η απάντησή μου θα ήταν «τα πάντα». Θεωρώ πως είναι πολύ μεγάλη πρόκληση για έναν ηθοποιό να δοκιμάζει νέα και διαφορετικά πράγματα, να κάνει λάθη, να μαθαίνει μέσα από αυτά και να μην σταματάει να δουλεύει. Ένας καλός ηθοποιός δεν σταματάει ποτέ να δουλεύει, είναι πάντα σε ετοιμότητα για όλα για να μπορεί να είναι και ευπρόσδεκτος στο σπίτι του που είναι το θέατρο! Γι’αυτό και είναι πολύ σημαντικό κάποιος ηθοποιός να σέβεται 100% το θέατρο την υποκριτική, την ομαδικότητα, τη συνέπεια για να μπορεί να δημιουργήσει γιατί μην ξεχνάμε πως το θέατρο δεν είναι δουλειά, αλλά τέχνη, μία πολύ σημαντική τέχνη που ξεκίνησε από την αρχαία Ελλάδα και είναι τιμή μας για εμάς που είμαστε Έλληνες, με σεβασμό και έτσι να παραμείνει.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΚΚΑΣ - ΗΘΟΠΟΙΟΣ