Ελλάδα .... ένα σύγχρονο κολαστήριο!

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο φύλλο της εφημερίδας Ο ΚΟΣΜΟΣ εδώ στο Σύδνεϋ, στις 16 Σεπτεμβρίου 2014

Γράφει ο Γιώργος Αθανασιάδης

Δικηγόρος - Θεατρικός συγγραφέας

SYDNEY AUSTRALIA

E-MAIL: athanasiadis.g@hotmail.com

Τηλ:   0421 969 172

To να αναφέρεται κανείς διαρκώς στην κατάσταση στην Ελλάδα εκτός πιά που έχει καταντήσει βαρετό και μίζερο, απο την άλλη ενοχλεί κιόλας κατά κάποιο τρόπο την απόλυτη ε
υδαιμονία όλων όσων ζούν εκτός Ελλάδος. Ζώντας κάποιος στις Ελληνικές παροικίες της διασποράς, σε πολύ μεγάλο ποσοστό έχει ζωή δομημένη και υπόκειται σε νόμους και εργασιακές συνθήκες, που προστατεύονται απο την πολιτεία. Η όποια εμπειρία του γράφοντος οδηγεί σε αυτό και σε σχέση με το θέμα της εργασίας και τα δικαιώματα των εργαζομένων εδώ στην Αυστραλία. Με δεδομένο ότι ιδανικές πολιτείες πάνω στον πλανήτη αυτόν, ουδέποτε υπήρξαν, ουτε υπάρχουν πολλώ δε μάλλον ΔΕΝ θα υπάρξουν στο όχι και τόσο ευοίωνο μέλλον του πλανήτη.

Οι ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις και η κατάργηση τους σταδιακά, είναι στο μενού των μελλοντικών προσανατολισμών των κυβερνώντων παγκοσμίως και αρχίζουν να σιγοφαίνονται και εδώ στην Αυστραλία. Τα εργατικά συνδικάτα απο τη μεριά τους, διεξάγουν στον βαθμό που τους επιτρέπεται φαντάζομαι την διατήρηση των κεκτημένων και το κράτος υπάρχει για να απαλύνει τον πόνο της ανεργίας με το σύστημα των επιδομάτων ανεργίας, τα οποία είναι μακρόχρονης διάρκειας και σε κάθε περίπτωση για όσο χρόνο χρειάζεται ένας άνεργος να βρεί καινούργια δουλειά. Παράλληλα, με αυτά, υπάρχουν άλλες κοινωνικές παροχές κατά τη διάρκεια της ανεργίας των πολιτών, που ευκολύνουν την καθημερινότητα τους. Ελπίζουμε ότι και με σύμμαχο την ισχυρή αυστραλιανή νομοθεσία για τα θέματα αυτά, να συνεχιστεί αυτό το καθεστώς της ευδαιμονίας, ώστε πάντα οι μεγαλύτερες πόλεις της Αυστραλίας, να εξακολουθούν να φιγουράρουν στις επτά καλύτερες πόλεις του κόσμου για να την ζωή των κατοίκων τους.

Ομως στην άλλη άκρη της γής, εκεί στο βόρειο ημισφαίριο ημισφαίριο, υπάρχει και η πατρίδα μου και πατρίδα σου φίλε αναγνώστη, έστω και μακρυνή τώρα πιά, όπου πλέον πέραν του τεράστιου προβλήματος της ανεργίας, υπάρχει και το πρόβλημα των συνθηκών εργασίας των λιγοστών εργαζομένων στον ιδιωτικό πάντα τομέα. Το καλοκαίρι στην Ελλάδα πέρασε. Η μεγάλη πλειοψηφία των συμπαροίκων μας, από όλη την Αυστραλία, πήγαν στην Ελλάδα, για τις καλοκαιρινές τους διακοπές και επέστρεψαν ή πολλοί ακόμη είναι εκεί. Εκεί που πήγαν ελάχιστοι ίσως, είδαν την πραγματική εικόνα της πατρίδας μας. 

Οι συμπάροικοι - επισκέπτες – τουρίστες της Ελλάδας του καλοκαιριού, είτε διέμειναν σε δικά τους σπίτια ή συγγενικά ή σε ξενοδοχειακές μονάδες σε παραλίες νησιών κλπ. Για τη διασκέδαση τους, πήγαν σε καφετέριες , μπάρ και ταβέρνες ή όπου αλλού. Ολοι λοιπόν εκείνοι απλά ειδαν, αντελήφθησαν και κατανόησαν το προφανές. Περιποιημένοι χώροι, καλοντυμένοι και χαμογελαστοί σερβιτόροι – σύγχρονοι δούλοι να τους υπηρετούν και να «υποκλίνονται» τρέχοντας να ικανοποιήσουν την κάθε επιθυμία τους. Εικόνα μαγική για ένα τουρίστα, που με λίγα λεφτά, very very cheap, όπως άλλωστε αξίζει σε κάθε ευτελισμένη τριτοκοσμική και βάλε χώρα, πέρασαν όμορφες διακοπές για να ξαναγυρίσουν πίσω με γεμάτες μπαταρίες. Μήπως έτσι φτηνός δεν είναι και ο αγοραίος έρωτας κάπου εκεί στην Ασία; 

Στην φύση του ανθρώπου είναι εκείνο που λέει η ελληνική παροιμία « μακρυά απο το σπίτι μας και ας είναι και στου αδελφού μου». Συνεπώς οι ορδές των τουριστών που κατέκλυσαν την Ελλάδα, το καλοκαίρι που πέρασε δεν ενδιαφέρθηκε και δεν ασχολήσθηκε, έστω με ψείγματα ανθρωπιάς, να κάνει κάτι απλό. Ο φίλος συγγραφέας Δημήτρης Νίκου απο την Ελλάδα, μου είπε μια μέρα στην οδό Σταδίου: «Ας τραβάμε που και που τη κουρτίνα του προφανούς, να δούμε τι κρύβεται απο πίσω».

Πίσω απο την κουρτίνα αυτή λοιπόν και την βιτρίνα των επιχειρήσεων, κρύβονται ανθρώπινες ψυχές Ελλήνων , νέων και μεγαλύτερων ανθρώπων, που σέρνουν της αλυσίδες και τις σιδερένιες μπάλες της ανάγκης. Κρύβεται ο πόνος πίσω απο τα γελαστά χείλη, εκείνων που μας εξυπηρετούν και το βλέπει πάντα εκείνος που έχει στοιχεία ανθρώπου μέσα του εκεί στο θλιμμένο βλέμμα των υπηρετών του. Νέοι που αναγκάζονται να δουλεύουν υπερωριακά, αντί μισού πινακίου φακής, χωρίς να αμοίβονται. Εργαζόμενοι, που ο μισθός τους είναι μετά βίας 3 ευρώ την ώρα μικτός. Εργαζόμενοι , που καθυβρίζονται , πολλές φορές θύματα ψυχολογικής και σωματικής βίας και φυσικά επί 24ώρου βάσεως αιωρείται η δαμόγλειος σπάθη της απολύσεως πάνω τους με δεδομένη πάντα την φρικτή οικονομική κρίση. Μια κρίση αξιών, ζωής, κουλτούρας (αν τελικά ποτέ είχε αυτός ο λαός πλήν λίγων εξαιρέσεων ), μια κρίση ανθρωπιάς. Η φράση «ΑΝ ΣΟΥ ΑΡΕΣΕΙ , ΑΝ ΟΧΙ ΔΡΟΜΟ, ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΟΣΟΙ ΕΚΕΙ ΕΞΩ» έχει αντικαταστήσει την απλή καλημέρα και οι «Ελληνες» επιχειρηματίες απολαμβάνουν περισσότερων κερδών σε βάρος των εργαζομένων τους. Η κυβέρνηση από την άλλη, έχοντας συμμαχο της τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τα ξενόφερτα αφεντικά της, ενισχύει και υποστηρίζει τις τακτικές αυτές, καταργεί πορείες, διαμαρτυρίες, απεργιακά δικαιώματα και διαρκώς καταστέλει όποιες προσπάθειες αντίστασης. 

Καθημερινές μαρτυρίες και καταθέσεις ανθρώπων κάθε ηλικίας καταφθάνουν και φυσικά για ευνόητους λόγους οι περισσότερες ανώνυμες ή και επώνυμες που όμως δεν είναι δυνατόν να δημοσιευτούν. Εργοδότες γνωστές αλυσίδων καταστημάτων στο χώρο της εστίασης, του καφέ, της νυκτερινής διασκέδασης, της παροχής τουριστικών υπηρεσιών κάθε είδους και βαθμίδος και γενικότερα σ΄ όλους τους χώρους του ευρύτερου ιδιωτικού τομέα ή όσου έχει τέλος πάντων μείνει απο αυτόν, σκληραίνουν όλο και πιό πολύ τη στάση τους, εξαναγκάζοντας τους υπαλλήλους τους να ξεπερνούν τα όρια αντοχής τους μέχρι τελικής πτώσεως. Ολα αυτά, επιμελώς κρυμμένα πίσω απο την κουρτίνα του προφανούς που κανείς μας δε μπαίνει στη διαδικασία να τραβήξει, να δεί τι γίνεται απο πίσω... Γιατί άλλωστε; Στο σπίτι μας είναι; Ομως ρόδα είναι και γυρίζει και προχωρά... ίσως κάποια στιγμή κτυπήσει και τη δική μας πόρτα.

Και η επόμενη μέρα ξημερώνει και το έργο επαναλαμβάνεται και ο Ελληνικός λαός, ένας φοβισμένος κουτοπόνηρος ραγιάς που περιμένει να παιχθεί η τελευταία σκηνή του προσωπικού του δράματος η να περάσουν άλλα 400 χρόνια να ξαναγεννήσει αυτή η πατρίδα νέους Κολοκοτρωναίους. Οι εργασιακές σχέσεις πλέον στην Ελλάδα ανύπαρκτες, οι νόμοι λειτουργούν υπέρ των εργοδοτών απροκάλυπτα τελείως , πουλημένα συνδικάτα με συνδικαλιστές που φλερτάρουν με τα βουλευτικά αξιώματα. Βουλευτές που εξαγοράζονται τουλάχιστον συνειδησιακά αν όχι και υλικά, πράγμα σφοδρώς πιθανολογούμενο, γιατί έτσι και αλλιώς συνείδηση δεν έχουν και ξεπουλούν και εκδίδουν την πατρίδα μας σαν ώριμη πόρνη στα κρεβάτια των διεστραμμένων του κόσμου. Οι πολίτες της φτωχοί, ευνουχισμένοι υπηρέτες προσφέρουν κρασί και άρωμα φτηνής σάρκας στους διεστραμμένους επιβήτορες. Νέοι χωρίς όνειρα και ελπίδες σε ψυχική κατάρρευση , βράζουν στα καζάνια του σύγχρονου κολαστηρίου που λέγεται ... Ελλάδα!

Σημείωση: οι φωτογραφίες είναι απο το διαδίκτυο