Εγω και το <Εγω>

Σκέψεις και στίχοι 

του 

Πάνου Λαμπρίδη

12 Φεβρουαρίου 2011

Κάρφωσα μια ώρα πίσω το ρολόι να έχω μια ανάσα να ξεγελάσω την στυγνότητα του

Χρόνου…
Ζυγιάζω την αλήθεια το μάτι αρχίζει να γυαλίζει..

Τι έχω να τρομάξω σήμερα? κατάλογος με μενού την ίδια σούπα πληξη στον ουρανισκο.

Πως το παλεύεις το ανήμπορο και το ανουσιο…..? 

παρεες κοσμος τριγυρο

Και εγώ να προσπαθώ να αλλάξω μια ανώφελη συζητηση ….να ισορροπήσω το ανισόρροπο

Να σκαρφαλώσω στους τοίχους, στο υπόγειο, να βγω στο φως να ανασάνω

Πια είναι η υπόσταση του εγώ? πως κάνω την μεταμόρφωση γιορτή?

Έλα μη μου τρομάζεις κάποια στιγμή θα σε πιστέψω κάποια στιγμή θα με πιστέψεις

Ξέρω πως γίνεται πεστο ιδιοτροπια ,πεστο ερωτοτροπια να ακροβατώ στην ανασφαλεια

Να παιζω επανω στο ξυραφι και όταν κοβομαι να μαζευομαι σαν σαλιγγαρι

Κι υστερα πάλι με περίσσια απόκοσμη δύναμη, πεστο αν θες αλαζονεία να λέω μπορώ να κατακτησω τον κοσμο κι ας νιωθω την πικρα στο φιλι μου..κι ας μου πετουσες στα μουτρα την δικη σου αλαζονεια ή ολος ή τιποτα πως να σε πεισω οτι ο κοσμος ειναι πολυδιαστατος πως να σε κανω διαφανο?

Να ριξω φόλα στην αγνωμοσύνη της ύπαρξης μου, να κτίζω εκεί που δεν μπορεί κανείς ,να λέω εγώ εγώ μόνος μπορώ να αλλάξω τον κόσμο, να μου κατουρώ την πληγή που μ'αφησες σαν φίδι στον κόρφο μου…..

Ρίχνω μια βιαστική ματιά στο μέσα μου τρομάζω… πια είναι η άκρη πως ξεκινά το παραμύθι;…… άλλαξα πάλι πλευρό δεν με βολεύει από κει το όνειρο, ρούφηξα λίγο καπνό να θολώσω τον φόβο, έριξα άλλη μια ματια….πιανω το μαχαίρι στη ζώνη μου και προχωραω ,το σφίγγω δυνατά φοβάμαι….

Λούφαξα λίγο στον χρόνο που έκλεψα να ξαποστάσω να βρω θάρρος

Ναι μπορώ! Μπορώ να σε κοιτάζω ειπα! Και όρμισα καταπάνω μου, χιλιάδες κοφτερές λεπιδες … θα σε δαμάζω κάθε μέρα είπα.. και βάλθηκα πάνω σε μια ξυληνη σχεδία, ανισσοροπος να κοιτάζω τον ήλιο κατάματα.Του θύμωσα του Ποσειδωνα για ενα αλοφρων πεισμα που αιωνια με κατατρεχει.

Άδειασα σε κύκλους και σε ελειπτικες τροχιες που εξελίσσονται αέναα, τωρα κρατω κυρηκειον, πέντε φεγγάρια φτάσανε να ρίξω την παγίδα, να σε ζέψω, την μνημοσύνη να ξυπνήσω…

Αλίμονο σ΄αυτόν που δεν θα αξιωθεί ποτέ να βγάλει το μαχαίρι, φόβος θανάτου θα κυριέψει την θνητή του και αμνημονευτη υπόσταση

Αλίμονο σε μένα που μου έλαχε τούτο το βάρος μάταιο να κάνω πως δεν βλέπω

Όχι δεν θα παλέψω για την αλήθεια , για την λάμπα δεν θα παλέψω

Όχι πια συμβιβασμός όχι τώρα που πάτησα στα άδυτα

θα παλέψω για όλες τις αλήθειες για όλες τις λάμπες του κόσμου,

Δε μου ανήκω…..εγώ μου μην βρυχάσαι, φάνταζες με δράκο επτακεφαλο

Και τώρα μονοδιάστατος γελοίος δεν με ακουμπάς σου αφαίρεσα την εξουσία………….

Τρισυπόστατο ταγκό με την ψυχή μου, μα εσύ ούτε να προλάβεις να κρυφτείς υποταγμένος στο φως

 σκορπίζεσαι μετουσιώνεσαι σε αγάπη …….

.ποσα πρέπει να αφαιρέσω για να πω,,,\\\

 ΣΕ ΝΙΚΙΣΑ?

Πόσα καινοδοξα παραστρατηματα...?