Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ
Αρθρογράφος-Δικηγόρος
EΑΛΩ Η ΠΟΛΙΣ
"...Η Ρωμανία πέρασεν, Η Ρωμανία πάρθεν,
Η Ρωμανία κι αν πέρασεν ανθεί και φέρει κι άλλο..."
(Αλήθεια πού είναι αυτή η Ρωμανία, γιατι στον χάρτη δεν υπάρχει)
Η Κωνσταντινούπολη ή Νέα Ρώμη, ιδρύθηκε και μεγαλούργησε για ενδεκα αιώνες απο τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Κωνσταντίνο τον επονομαζόμενο Μέγα. Μάλιστα, η χριστιανική εκκλησία, λόγω του διατάγματος των Μεδιολάνων του 313 μ.χ. τον ανακήρυξε και άγιο, μαζί με την μητέρα του, Ελένη, ή οποία κατά τον θρύλο, ανήυρε τον τίμιο σταυρό που σταυρώθηκε ο Χριστός. Ουσιαστικά ο Ρωμαίος αυτός λατίνος αυτοκράτορας είναι και ο ιδρυτής της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, με πρωτεύουσα την Νέα Ρώμη, στην θέση που ήταν χτισμένη η αρχαία αποικία των Μεγαρέων, το Βυζάντιον, από όπου και μετέπειτα οι ιστορικοί, προκειμένου να διαχωρίζουν την ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, ονόμασαν αυτή Βυζαντική αυτοκρατορία και Βυζαντινούς αυτοκράτορες. Ο πραγματικός όμως τίτλος του Ρωμαίου αυτοκράτορα καθόλην την διάρκεια της ζωής της ανατολικής αυτοκρατορίας ήταν αρχικά «imperator Romanorum” και εν συνεχεία «Ιmperator Romanorum Grecorumqve” δηλαδή αυτοκράτωρ των Ρωμαίων και των Ελλήνων, με τον δεύτερο αυτόν τίτλο να φέρεται τα ύστερα «Βυζαντινά» χρόνια και κυρίως με την άνοδο στον θρόνο της δυναστείας των Ελληνικής καταγωγής αυτοκρατόρων, όπως Ισαύρων, Κομνηνών, Παλαιολόγων. Ετσι και αλλιώς η πλειοψηφία των αυτοκρατόρων και κυρίως των πρώτων αιώνων της ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας στην μακραίωνη ιστορία της, ήταν Λατίνοι, ή Σλάβοι ή κάθε άλλης καταγωγής πάντως όμως όχι Ελληνες. Σημειωτέον ότι όλα τα χρόνια της ιστορίας του ανατολικού χριστιανικού Ρωμαϊκου κράτους, ο όρος Ελληνας ήταν συνδεδεμένος με τον όρον Εθνικός, δηλαδή πολυθεϊστης, παγανιστής ή ειδωλολάτρης, όπως τους αποκαλούσαν οι οπαδοί της Χριστιανικής θρησκείας. Ανατριχιαστικοί και λυπηροί ήταν οι διωγμοί των Ελλήνων, απο τους πρώτους βυζαντινούς αυτοκράτορες χειρότεροι απο εκείνους των χριστιανών απο τους Ρωμαίους. Εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων, υποχρέωθησαν σε εκχριστιανισμό, εφόσον αυτή η θρησκεία εξυπηρετούσε απόλυτα τα συμφέροντα του αυτοκράτορα και συνείχε το στράτευμα. Χρησιμοποιήθηκαν, για τον σκοπό αυτό,απο τους αυτοκράτορες, όπως τον Θεοδόσιο τον «Μεγάλο», νεοφώτιστοι χριστιανοί Γότθοι αλλα αργότερα και Σλάβοι, οι οποίοι επέδραμον στους χώρους και στις πόλεις των Ελληνων, της ηπειρωτικής Ελλάδας και λεηλατούσαν και κατέστρεφαν πολιτισμό αιώνων, ναούς, θησαυρούς, οτιδήποτε θύμιζε Ελληνισμό. Μικρή προσπάθεια πού έγινε για ανεξιθρησκεία και επιστροφή στην ελευθερία σκέψης και στις ελληνικές αξίες απο τον αυτοκράτορα-φιλόσοφο Ιουλιανό, έπεσε στο κενό, με κατάληξη την δολοφονία του απο χριστιανό αξιωματικό του, και την απόδοση στον Ιουλιανό του προσωνυμίου Παραβάτη ή Αποστάτη.
Με τούτα και με κείνα και μετά απο πολλές αλλαγές προσώπων στον αυτοκρατορικό θρόνο η ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορίας, εξακολουθούσε να υπάρχει και να πορεύεται με πρωτεύουσα της την Νέα Ρώμη, η οποία ήταν και αυτή επτάλοφος όπως η Ρώμη στην Ιταλία. Η πόλη αυτή μαζί με τα προάστια της, δηλαδή ουσιαστικά τότε χωριά που την περιέβαλαν ονομαζόνταν Κωνσταντινούπολη, απο το όνομα του ιδρυτή της. Η γεωστρατηγική θέση της πόλεως, μοναδική στον κόσμο. Απλωνε τα σπλάχνα της πάνω σε δύο ηπείρους, το ένα μέρος της, στο οποίο υπήρχαν τα παλάτια και η κυρίως εμπορική ζωή της πόλης στην Ευρωπαϊκή ακτή. Το άλλο μέρος της πόλης απέναντι στην Ασιατική ακτή, εκεί που καλοδέχεται η Μικρά Ασία την Ευρώπη. Ελέγχει το πέρασμα για την Μαύρη Θάλασσα και την Μεσόγειο, τεράστιο εμπορικό κέντρο, συγκεντρώνει την αφρόκρεμα του πολιτισμού, την στιγμή που η δυτική αυτοκρατορία καταρρέει και νέες δυνάμεις εμφανίζονται στο προσκήνιο της ιστορίας. Η κατάρρευση της Ρώμης, είναι η αιτία της γέννησης άλλων αυτοκρατοριών στην Ευρώπη, άλλου συσχετισμού δυνάμεων, αλλα η Ρώμη ξαναγεννιέται υπό τον Πάπα αυτή τη φορά , αποκτά αίγλη, δύναμη επιρροής, συμμαχεί, πορεύεται και έχουμε την πρώτη άλωση της Κωνσταντινούπολης απο τους Σταυροφόρους Χριστιανούς της Δυσης το έτος 1204 μ.χ. Η άλωση αυτή δεν θα διαρκέσει για πολύ και η πόλη θα ξανααναστηθεί αλλα ο βίος της θα είναι βραχύς. Η άλλοτε κραταιά ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία θα διαλυθεί, θα διασπασθεί σε μικροτερα κρατίδια, μορφωματικές αυτοκρατορίες και δεσποτάτα. Τοπικά συμφέροντα και νέες δυνάμεις εμφανίζονται στην ιστορία. Η Κωνσταντινούπολη, μόνο κατ΄ όνομα αποτελεί πρωτεύουσα αυτοκρατορίας. Ουσιαστικά παραμένει μια ελεύθερη πόλη με ένα χώρο γύρω απο αυτήν, όταν ένα μετά το άλλο, τα κράτη και βασίλεια της Μικράς Ασίας, επαρχίες της αυτοκρατορίες, υποδουλώνονται στους Σελτσούκους αρχικά και εν συνεχεία στους Οθωμανούς Τούρκους. Ολη η Μικρά Ασία , αλλα και το μεγαλύτερο μέρος της Βαλκανικής, τμήματα ολόκληρα της ηπειρωτικής Ελλάδας, δεσποτάτα, περιέρχονται κάτω απο την κυριαρχία του Τούρκου σουλτάνου.
Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία μόνο κατ' όνομα υπήρχε τις παραμονές της Άλωσης. Η Πόλη σε εκείνη την κρίσιμη στιγμή της ιστορίας με την οθωμανική λαίλαπα προ των πυλών της, δεν μπορούσε να ελπίζει παρά μόνο στη βοήθεια της καθολικής Ευρώπης, η οποία όμως ήταν μισητή στους κατοίκους αλλα κυρίως στον κλήρο της Κωνσταντινούλης. Η ύπαρξη «Ενωτικών» και «Ανθενωτικών» δίχαζε τους Βυζαντινούς. Ωστόσο, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος έκανε μια απέλπιδα προσπάθεια, στέλνοντας πρεσβεία στον πάπα Νικόλαο Ε' για να ζητήσει βοήθεια. Ο Πάπας έβαλε και πάλι ως όρο την Ένωση των Εκκλησιών, αλλά αποδέχθηκε το αίτημα του αυτοκράτορα να στείλει στην Κωνσταντινούπολη ιερείς, προκειμένου να πείσουν τον λαό για την αναγκαιότητα της Ένωσης.
Τα γεγονότα που ακολουθούν είναι γνωστά, γίνεται το περίφημο εκείνο συλλείτουργο στην εκκλησία της Αγίας Σοφίας, διαχωρίζονται οι θέσεις των ανθενωτικών, ναυαγεί στην ουσία η προσπάθεια ένωσης των εκκλησιών, οι διαφωνίες και οι έριδες μεταξύ των χριστιανών κληρικών της δύσης και της ανατολής, για τον οικονομικό έλεγχο των πληθυσμών και την συσσώρευση περιουσιών απο τον Πάπα της Ρώμης ή τον Πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης καλά κρατούν. Παρασύρουν τον λαό, στην μία ή την άλλη θέση και οι αφελείς εκείνοι ακούν και υπακούουν οδηγούμενοι ως πρόβατα επι σφαγήν. Ολα αυτά τα ιστορικά γεγονότα αναφέρονται απο τους χρονικογράφους της εποχής εκείνης με σημαντικότερο τον Γεώργιο Σφρατζή η Φρατζή. Μάλιστα, ενδεικτικα γεγονότα του μίσους των Ορθοδόξων οπαδών των ανθενωτικών είναι οι θέσεις του ανθενωτικού πρωθυπουργού του τελευταίου αυτοκράτορα του Βυζαντίου, του Λουκά Νοταρά, εκ των μεγαλύτερων προδοτών του ελληνικού έθνους ο οποίος είπε την περιώνυμη φράση:
«Κρειττότερον εστίν ειδέναι εν μέση τη πόλει φακιόλιον βασιλεύον Τούρκων ή καλύπτραν λατινικήν».
(καλύτερα να γνωρίσουμε στο μέσον της πολης Τουρκικο φακιόλι να βασιλεύει παρά καλύπτρα λατινική)
Τόσον το μίσος ήταν για την ένωση των εκκλησιών και την αποδοχή της βοήθειας που θα έσωζε τη Πολη απο την επερχόμενη καταστροφή. Η τύχη της Πόλης ήταν προδιαγεγραμμένη, μετά απο όλα αυτά και ο αυτοκράτορας ήρωας ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΙΑ΄ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ , ήταν ολομόναχος να γράψει με το αίμα του αλλα και με χρυσά γράμματα , με την αυταπάρνηση και το ηρωϊσμό του, το όνομα του στην λίστα των αθανάρων και στην ιστορία της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Ο αυτοκράτορας αυτός, ο οποίος επίσημα ποτέ δεν στέφθηκε βασιλιάς τουλάχιστον στην Κωνσταντινούπολη , ήταν όπως όλοι οι της δυναστείας των Παλαιολόγων, Ελληνας. Η τύχη, όμως, του προδότου Νοταρά δεν ήταν η καλύτερη, επαληθεύτηκε δε στην περίπτωση του , το ρητό, «την προδοσία πολλοί ηγάπησαν τον προδότην ουδείς»... Ο Μωάμεθ ο κατακτητής μετά την τριήμερη σφαγή και λεηλεασία που ακολούθησε την άλωση, την αποφράδα εκείνη ημέρα Τρίτη της 29ης Μαϊου 1453, (γι αυτο το λόγο ο λαός μας ακόμη και σήμερα ακολουθώντας την λαϊκή παράδοση, δεν θεωρεί την Τρίτη καλή ημέρα και απέφευγε την σύναψη συμφωνιών ή καινούργια ξεκινήματα , θεωρώντας την «γρουσούζικη» κακή μέρα) ,ζήτησε να δεί τον Νοταρά και την οικογένεια του. Οταν προσήλθον ενώπιον του σουλτάνου, εκείνος απλά , κακοποίησε και σκότωσε του γυιούς του προδότου και στην συνέχεια τον ίδιο , αφού πρώτα τον ανάγκασε να δεί τον χαμό των παιδιών του. Αυτή ήταν η αμοιβή του προδότου. Ο Μωάμεθ, ήταν κατακτητής αλλα ήταν και στρατιώτης. Ως στρατιώτης, τίμησε τον νεκρό αυτοκράτορα και τον έθαψε με βασιλικές τιμές. Ηταν ο απόλυτος σεβασμός στον νεκρό αντίπαλο στρατιώτη. Τον προδότη όμως τον τιμώρησε για την πράξη του, καταδεικνύοντας έτσι, κανείς δεν μπορεί να εμπιστευτεί κάποιον που προδίδει την ίδια του την πατρίδα. Τον άλλο ανθενωτικό επίσκοπο Γεώργιο Γεννάδιο ή Σχολάριο, τον τοποθετεί στον πατριαρχικό θρόνο, αφήνοντας όλα τα προνόμια στην εκκλησία, έτσι ώστε θα μπορούσε μέσω της εκκλησίας να ελέγχει και να χειραγωγεί το ποίμνιο, σύστημα ,φυσικά που διήρκησε για τα επόμενα 400 χρόνια που ακολούθησαν την πτώση της Κωνσταντινουπόλεως μέχρι την επανάσταση του 1821 αλλα και τις αντιστοιχες επαναστάσεις των άλλων λαών της Βαλκανικής για την αποτίναξη του Οθωμανικού ζυγού.
Επανερχόμενος, προκειμένου να τονισθούν κάποια γεγονότα πρέπει να ειπωθεί ότι κατά την διάρκεια της πολιορκίας της Πόλης απο τα στρατεύματα του Σουλτάνου Μωάμεθ, η οποία διήρκεσε περίπου δύο μήνες απο τις 7 Απριλίου μεχρι την 29 Μαίου 1453, ζητήθηκε απο τον αυτοκράτορα η παράδοση της Πόλης ... Η απάντηση του αυτοκράτορα, εν αντιθέσει με εκείνο το οποιο επεδίωκε ο κλήρος και οι ανθενωτικοί εν γένει, ήταν:
«Την Πόλιν σοι δούναι ουκ εμόν εστίν ουδ΄ άλλου τινος παρά των κατοικούντων εν αυτή, κοινή γαρ γνώμη εστί, πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημων»
Κωνσταντίνος ΙΑ΄ Παλαιολόγος
Αυτη η απάντηση, ελληνική, ελληνικότατη, που θυμίζει αλλοτινές ηρωϊκές εποχές του Ελληνικου Εθνους, ήταν το επισφράγισμα της απόφασης των ολίγων υπερασπιστών μαχητών της Πόλης, να μη παραδώσουν την Βασιλεύουσα και να πέσουν ηρωικώς μαχόμενοι. Πράγματι, ενω η Πόλις και οι μαχητές της, αντισκεκονταν μπροστά στις ορδές των Τούρκων και θα υπήρχε ματαίωση των σχεδίων των Οσμανλήδων, όταν σημειώθηκε η τελευταία και μεγάλη επίθεση της 29ης Μαίου του 1453 , ημέρας Τρίτης, ένα γεγονός σκοτεινό και ανεξερεύνητο κατά πολλούς συνέβη. Μια ασήμαντη πύλη, μια μικρή πόρτα των τειχών άνοιξε η επονομαζόμενη Κερκόπορτα και εισήλθαν μέσα στην Πολη τα τουρκικά στρατεύματα αλλάζοντας οριστικά την ιστορία του κόσμου. Ιστορικοί αναφέρουν, ως πιθανότερη εκδοχή, ότι η πύλη αυτη άνοιξε απο χέρια ορθοδόξων χριστιανών μοναχών προκειμένου η χριστιανική εκκλησία να διατηρήσει τα προνόμια της, να μη γίνει η ένωση με όλα τα επακόλουθα της, αιμοκυλίοντας χιλιάδες κατοίκων της πόλης, και οδηγώντας τους στην σφαγή. Εμείς σήμερα, που αναφερομαστε στα γεγονότα της εποχής εκείνης, δεν μπορούμε να πούμε μετά βεβαιότητας, ότι συνέβησαν έτσι τα πράματα. Ισως ναί, ίσως όχι, εξ άλλου πάντα η ιστορία γράφεται, από διαφορετικές οπτικές και ανάλογα με τα συμφέροντα που εκπροσωπεί και εξυπηρετεί αυτός που τη γράφει κάθε φορά. Οι εισβολείς κατέστειλαν και την τελευταία αντίσταση του στρατιωτών του αυτοκράτορα και των Γενουατών υπερασπιστών της πόλης, κατέσφαξαν, λεηλάτησαν και επεδοθησαν σε τριήμερο γιουρούσι. Μεταξύ των βαριά τραυματισμένων ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος αναζητά, κάποιον Χριστιανό... Γράφει σχετικά ο ιστορικός Φραντζής και αυλικός του αυτοκράτορα:
«Ο Βασιλεύς ούν απαγορεύσας εαυτόν, ιστάμενος βαστάζων σπάθην και ασπίδα, είπε λόγον λύπης άξιον « ουκ έστι τις των χριστιανών του λαβείν την κεφαλήν μου απ΄ εμού» ήν γάρ μονώτατος απολειφθείς. Τότε εις των Τούρκων δούς αυτώ κατά πρόσωπον και πλήξας, και αυτός τω Τούρκω ετέραν εχαρίσατο των όπισθεν δ έτερος καιρίαν δούς πληγήν , έπεσεν κατά γής ού γάρ ήδεισαν ότι ο βασιλεύς έστιν, αλλ΄ ως κοινόν στρατιώτην τούτον θανατώσαντες αφήκαν..»
Ετσι μας περιγράφει το τέλος του γενναίου ήρωα αυτοκράτορα ο χρονικογράφος ιστορικός, αλλα και τα γεγονότα που ακολούθησαν. Μεταξύ λοιπόν, των νεκρών, μετά την παύση των λεηλασιών, ενώ παντού πτωματική δυσοσμία επικρατεί στην πόλη και αποκαίδια απομένουν στη θέση αλλοτινών μεγαλείων, ο κατακτητής αναζητά τον νεκρό αυτοκράτορα. Το αποκεφαλισμένο σώμα του βασιλιά, ανευρίσκεται και διακρίνεται απο τα σύμβολα που φέρει η πανοπλία του. Μας γράφει πάλι ο Φραντζής:
«πλείονας κεφάλας των αναιρεθέντων έπλυναν (επλυναν τα κεφάλια των νεκρών), ει τύχοι και την βασιλική γνωρίσωσι, και ουκ ηδυνήθησαν γνωρίσαι αυτήν, ει μη το τεθνεώς πτώμα του Βασιλέως ευρόντες ό εγνώρισαν εκ των βασιλικών περικνημίδων, ή και πεδίλων ένθα, χρυσοί αετοί ήσαν γεγραμμένοι, ως έθος υπήρχε τοις βασιλεύσι»..
Ο κατακτητής, παρόλη την θηριωδία του, διατάσσει την με τιμές ταφη του νεκρού βασιλιά χωρίς όμως να ανακοινωθεί ο τόπος της ταφής. Ο νεκρός βασιλιάς, γίνεται θρύλος, γίνεται τραγούδι, γίνεται ελπίδα στα χείλη, στην σκέψη και στα τραγούδια του υποδουλωμένου πλέον λαού της άλλοτε δυνατής αυτοκρατορίας. Μαρμαρώνει και παραμένει κρυμμένος στην Πόλη που αγάπησε και για την οποία έδωσε την ζωη του. Περιμένει έκτοτε στο διάβα των αιώνων την μέρα που θα αναστηθεί, να αποδόσει πάλι στους Ελληνες την Πόλη τους, την Πόλη των Πόλεων την Βασίλισσα. Ο θρύλος του μαρμαρωμένου βασιλιά, κρατάει ασβεστη την φλογα της ελευθερίας και ζωντανή την ελπίδα για την λευτεριά και οδηγεί στην επανάσταση του 1821.
Το βέβαιον είναι, ότι η τύχη της Κωνσταντινούπολης, όταν οι Οθωμανοί βρέθηκαν προ των τειχών της ήταν προδιαγεγραμμένη. Η ίδια η ιστορία, έχει διδάξει ότι ανα τους αιώνες, αυτοκρατορίες γεννώνται, μεγαλουργούν, φθάνουν στο σημείο ζενίθ και κατόπιν αρχίζει η φθορά. Τα πάντα στην ζωή, κάνουν ένα κύκλο, ακολουθώντας τον ίδιο κανόνα της φύσης. Οπως κάθε ζωντανός οργανισμός, όπως ο ίδιος ο άνθρωπος, γεννάται , αναπτύσσεται, ωριμάζει και εν συνεχεία φθείρεται, παρακμάζει και οδηγείται στον θάνατο, κλείνοντας τον κύκλο ζωής του, έτσι και η Βυζαντική αυτοκρατορία έκανε τον ιστορικό της κύκλο και έκλεισε και τελείωσε. Εκείνο που είναι αξιοπρόσεκτο κατα την ταπεινή γνώμη του γράφοντος είναι όπως οι ζωντανοί οργανισμοί φθείρονται πρώτα εσωτερικά και μετά έρχεται η κατάρρευση τους, έτσι και τα κράτη, οι αυτοκρατορίες, οι δημοκρατίες τα πάντα φθείρονται πρώτα απο μία εσωτερική φθορά και φαγωμάρα. Αυτή η φθορά, οδήγησε στην άλωση της Κωνσταντινούπολης και εγκατέστησε τα στίφη των νεοφώτιστων ανατολιτών τότε και απολίτιστων λαών στα εδάφη της πολιτισμένης Ευρώπης. Απο την άλλη, για να γίνει αυτό, προυπήρξε η διαφθορά και η απομάκρυνση από αξίες ηθικές και ταπεινούς τρόπους ζωής, στους κόλπους της αυτοκρατορίας. Εριδες εσωτερικές και αντιπαραθέσεις, εξουσιαστικές βλέψεις, άνιση κατανομή πλούτου, εγκατάλειψη της υπαίθρου, διάλυση του κράτους σε τοπικα δεσποτάτα και βασίλεια, όλα αυτά μαζί συνέθεσαν την εποχή εκείνη το πλαίσιο που προετοίμασε το έδαφος για την υποταγή του στους νέους κατακτητές. Ηταν ένα κράτος κουρασμένο απο μακραίωνες πολέμους, σε μια σπουδαία και αξιόλογη γεωστρατηγική θέση που ήλεγχε την οικονομία του τότε γνωστου κόσμου, που πέρναγε το εμπόριο από την ανατολή στην δύση και αντίστροφα.
Δυστυχώς, ακόμη μέχρι τις μέρες μας, επίκαιρο παραμένει εκείνο το οποίο έγραψε ο ιστορικός χρονικογράφος Γεώργιος Φραντζής δηλαδή τον τίτλο μας....η πόλις εάλω... και σήμερα η Ελλαδα στην ίδια θέση, την απο αιώνων θέση των Ελλήνων, ευρίσκεται προ μιάς νέας αλώσεως, πιο κομψά εκφερομένης. Η Ελλάδα, θα αλωθεί απο τους οικονομικούς δανειστές-δυνάστες-τυράννους της και τους υποστηρικτές τους παγκοσμίως, αφού πρώτα οδηγήθηκε για άλλη μια φορά σε ηθική παρακμή και εσωτερική διαφθορά. Τεχνιέντως, οδηγήθηκαν εκεί τα πράματα, μέσα και μετά απο πολυετή ανοχή των δυτικών Ευρωπαίων μελών της οικογένειας της και των υπερατλαντικών άλλων ομοκαθήμενων τους. Σκοπος, τού όλου αυτού αρχέγονου, κατά την άποψη μας, σχεδίου και προγραμματισμού, συνεπικουρουμένου απο τους εσωτερικούς της «Νοταράδες» τους υπογράφοντες μνημόνια και δανειακές συμβάσεις, είναι το θνήσκον σώμα της να παραδωθεί βορά στους καννιβάλους, που θα φάνε τις σάρκες του ίδιου τους του πολιτισμού, και θα αφήσουν για ακόμη μια φορά πίσω τους ερείπια και συντρίμμια, ανθρώπινα αποστεωμένα κουρέλια να περιφέρονται στους άδειους και σκοτεινούς δρόμους της απόγνωσης... αλλά οι Ελληνες και μετά απο αυτή την νέα λαίλαπα, θα στρέψουν το βλέμμα και την ψυχή τους, ικέτες θα απλώσουν τα χέρια και θα οπλιστούν με δύναμη απο τον μεγάλο τους φίλο και αδελφό...
Τον «μαρμαρωμένο» βασιληά..
Το άρθρο δημοσιεύτηκε το Μάϊο του 2012 , στο περιοδικό ALFA GREEK AUSTRALIAN MAGAZINE
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου