Όταν, στην ύπαρξη υποκύπτοντας,
γυρίζω απ'τον εαυτό μου,
αφήνοντας παράμερα το έργο μου,
βρίσκομαι εδώ αμέσως
δίχως μορφή και δίχως όνομα,
μένω για λίγη ώρα.
Γιαούρτι τοτάλ 2%,
κριτσίνια και φρούτα,
ψωμί ολικής.
Θυσίες που πήγαν χαμένες,
στιγμές που πέρασαν,
χάδια που αγκάλιασε η λήθη.
Νύχτες και μέρες αδειανές
και η κάμαρα σου σκοτεινή,
σαν τη ψυχή σου.
Μοιράσαμε τα πράγματα,
να βρουν ιδιοκτήτη,
αφού το "εμείς",
πλέον δεν υπήρχε.
Και από το μένος σου δεν γλίτωσε,
ούτε το κίτρινο τραπέζι του ΙΚΕΑ,
και τα cd μου έσπασες πετώντας τα με μίσος,
στις χάρτινες τις κούτες.
Δρόμοι παράλληλοι και ερωτήματα,
τί είναι ο έρωτας αν όχι μια στιγμή,
μια εικόνα καρφωμένη στο μυαλό μας,
σαν πλάνη της ερήμου.
Και όλα συντρίμμια έμειναν ξωπίσω,
και τα κοινόχρηστα δεν έχουν πληρωθεί.
Τα όνειρα μου πώς να αφήσω,
γραμμένα σε λαδόκολλα
μιας τοπικής σουβλασερί.
Νίκος Νικήτογλου από τη συλλογή "Σοκολάτα ή κανέλα, να βάλω;"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου