Μnemosyne _ Μνημοσύνη

Γράφει ο Γιώργος Αθανασιάδης

Δικηγόρος - Συγγραφέας

Μνήμη ή Μνημοσύνη, μια Τιτανίδα Θεότητα, μια ευεργέτις του ανθρώπινου και εν μέρει του ζωϊκου γένους ή μια κατάρα πολλές φορές που μας βασανίζει.  Σαν Τιτανίδα θεότητα, έχει όλες εκείνες τις ιδιότητες των αρχέγονων αυτών θεοτήτων που η λατρεία τους στα πρώτα στάδια του Ελληνικού πολιτισμού, ήταν απαραίτητη για την
δομή και ολοκλήρωση του ανθρώπου (homo sapiens).  Περαιτέρω η ύπαρξη και η θεοποίηση της ιδιότητας αυτής των εμβίων στον πλανήτη, συνεισφέρει στην δομή και συνοχή της κοινωνίας. Η Τιτανίδα Μνημοσύνη, όπως και ο αδελφός της ο Κρόνος, θεωρούνται σκληροί πολλές φορές αλλά και δίκαιοι δικαστές και κριτές. Στην ζωή μας μας συνοδεύει απο την γέννηση μας και μεταφέρεται στις επόμενες γενεές.   Παρακάτω παρατίθενται ιστορικά στοιχεία απο την βικιπέδια. Η Μνημοσύνη, σαν μητέρα των 9 Μουσών, των θυγατέρων εκείνων του Διός  που φέρουν τις βασικές ανθρώπινες ιδιότητες εκείνες ακριβώς που προσδιορίζουν την πολιτισμική και πολιτιστική ταυτότητα του ανθρώπου και κυρίως του προσδίδουν περαιτέρω εκείνα τα στοιχεία που τον κάνουν να ξεχωρίζει απο τα υπόλοιπα είδη του ζωϊκου βασιλείου. Να ποια είναι η Μνημοσύνη...

Η Μνημοσύνη ( γνωστή μερικές φορές και ως Μνήμη, που όμως ήταν άλλη θεότητα) ήταν η προσωποποίηση της μνήμης στην ελληνική μυθολογία. Ανήκε στους Τιτάνες, ήταν κόρη της Γαίας και του Ουρανού και μητέρα των Μουσών από τον Δία.

Στη Θεογονία του Ησίοδου, οι βασιλείς και οι ποιητές λαμβάνουν τις δυνάμεις του εξουσιαστικού τους λόγου από την κατοχή τους επί της Μνημοσύνης και των ειδικών σχέσεών τους με τις Μούσες.

Ο Δίας κοιμήθηκε με τη Μνημοσύνη για εννέα συνεχόμενες μέρες και έτσι δημιουργήθηκαν οι εννέα Μούσες. Μνημοσύνη ήταν επίσης το όνομα ενός ποταμού στον Άδη, παράλληλου της Λήθης, σύμφωνα με μια σειρά ελληνικών ταφικών επιγραφών του 4ου αιώνα π.Χ. σε δακτυλικό εξάμετρο. Οι ψυχές των νεκρών έπιναν από τη Λήθη, έτσι ώστε να μη θυμούνται τις προηγούμενες ζωές τους όταν μετενσαρκώνονταν. Οι αρχάριοι ενθαρρύνονταν να πίνουν από τον ποταμό Μνημοσύνη όταν πέθαιναν, αντί από τη Λήθη. Αυτές οι επιγραφές μπορεί να συνδέονται με μια ιδιωτική μυστική θρησκεία, ή με Ορφική ποίηση.

Παρομοίως, όσοι ήθελαν να συμβουλευτούν το μαντείο του Τροφωνίου στην Βοιωτία έπρεπε να πιουν εναλλάξ από δύο πηγές που αποκαλούνταν «Λήθη» και «Μνημοσύνη» (προκειμένου να λησμονείται το παρελθόν και η μνήμη να ξεκινά απ΄ το παρόν). Ανάλογο σκηνικό περιγράφεται και στην Πολιτεία του Πλάτωνα.