Στο τεύχος Απριλίου, 2013 του περιοδικού μας, υπάρχει το μεγάλο αφιέρωμα στο θέατρο VAULT και στις δύο παραστάσεις δηλαδή στην παράσταση του θεατρικού έργου ΒΕΝΤ του Martin Sherman και στην παράσταση του θεατρικού έργου "Η μαμά μου δεν πεθαίνει ποτέ" της Glaire Castillon. Επειδή, η πρόσβαση στο έντυπο, για τους εκτός Αυστραλίας αναγνώστες δεν είναι εύκολη, για το λόγο αυτό, δημοσιεύτεται το άρθρο που αφορά το ΒΕΝΤ (και θα ακολουθήσει εκείνο που αφορά το θεατρικό έργο "Η μαμά μου ποτέ δεν πεθαίνει" σε επόμενη ανάρτηση) , που έχει συνεντεύξεις , σχόλια και κριτική, στον ιστότοπο αυτό. Από το περιοδικό για τους αναγνώστες μας , λοιπόν, με σεβασμό, εκτιμηση και ειλικρίνεια!
Β Ε Ν Τ
Σχόλιο – εισαγωγή: Γράφει ο Γιώργος Αθανασιάδης
Δικηγόρος - Συντάκτης - Συγγραφέας
Τηλ: +61 411 224 189 Σύδνεϋ, 0030 2102758568 Αθήνα
Μια μοναδικής διαχρονικής αξίας παράσταση το ΒΕΝΤ του Μάρτιν Σέρμαν, για δεύτερη συνεχή χρονιά στο πολυχώρο θέατρο VAULT. Πρωταγωνιστούν οι Στέφανος Κακαβούλης, Στέλιος Τσαρδάκης και Δημήτρης Καρατζιάς που σκηνοθετεί και το έργο. Ενα έργο για γερά νεύρα, αναφέρεται στα δεινά που προκαλεί στην ελεύθερη κοινωνία ο φασισμός και ο ρατσισμός. Ενα έργο φωνή διαμαρτυρίας ενάντια στους κοινωνικούς αποκλεισμούς και ύμνος στην ελευθερία του ανθρώπου, το δικαίωμα στη ζωή, στις επιλογές και στην διαφορετικότητα. Εβραίος ή ομοφυλόφιλος ο Μάξ, έχει δικαίωμα στην ζωή, μετουσιώνεται απο σεξομανή νεαρό σε ώριμο και ευαίσθητο άνθρωπο, που διεκδικεί τις επιλογές του, διεκδικεί τον έρωτα του, διεκδικεί το δικαίωμα του στην ιδιαιτερότητα και την ισότιμη μεταχείριση, διεκδικεί το δικαίωμα του στις επιλογές του και εκδηλώνοντας το ελεύθερο πνεύμα του, μέσα απο τα δεσμά του ναζιστικού στρατοπέδου, πεθαίνει ειλικρινής και κοιτώντας με ευθύτητα τον κόσμο. Ενας ύμνος στην ελευθερία και στην ανεξαρτησία του ανθρώπου.
Δύο λόγια , δύο απόψεις απο δύο συντελεστές της παράστασης, έτσι όπως τους συναντήσαμε τυχαία, χωρίς να γίνει επιλογή..
Στέλιος Τσαρδάκης
Παίζω τον Ρούντυ , είναι το καλύτερο παιδί του έργου Το αδικημένο παιδί του έργου νομίζω, είναι ένας άνθρωπος αυτό που λέμε, που δεν έχουν δεύτερες σκέψεις , είναι ένας ανθρωπος απ αυτούς που όταν τους συναντάς είσαι πολύ τυχερός, αλλά που δυστυχώς δεν ξέρουν την δύναμη τους, γι αυτό είναι πάντα στο μπάγκράουντ, και δεν είναι ποτέ μπροστά, βρίσκονται πάντα απο πίσω, αυτό. Είναι το πιό καλό παιδί του έργου, δυστυχως δινει απλόχερα αγάπη που δεν εκτιμάται πολύ , και ανέχεται πράματα που δεν θάπρεπε να τα ανέχεται. Θα μπορούσε να μην είναι θύμα.
Πάνος Ροκίδης
Παιζω τον θείο Φρέντυ και τον αξιωματικό στο τέλος του έργου. Ο Φρέντυ κουβαλάει ένα ολόκληρο κόσμο μαζί του. Εκπροσωπεί μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων και στην συγκεκριμένη περίπτωση ομοφυλοφίλων οι οποίο πιστεύουν ότι κρατώντας κάτι στη ντουλάπα, μη δείχνοντας στην κοινωνία τις σεξουαλικές επιλογές τελικά εκπροσωπεί την υποκρισία μιάς ολόκληρης γενιάς. Δηλαδή, όλα σε πρώτο επίπεδο φαίνονται όλα ωραία και καλά , αλλά στο παρασκήνιο, επιτρέπονται τα πάντα αρκεί να μη φαίνεται τίποτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου