technology

Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2013

VAN LUIS (Η μόνη μας πατρίδα τα παιδικά μας χρόνια)


Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ 

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ-ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΣ 

Tel: 0411 224 189


...Η μόνη μας πατρίδα τα παιδικά μας χρόνια... 

Βαγγέλης Λούλης 

«Η Αυστραλία είναι για μένα αυτό που λέμε 

home away from home..». 

Τελικά το ότι η Ελλάδα, είναι μια σκληρή μάνα που διώχνει τα παιδιά της, είναι μια αλήθεια που κάθε μέρα επιβεβαιώνεται και περισσότερο. Οταν γνώρισα για πρώτη φορά τον Βαγγέλη, εδώ στην Αυστραλία, το συναίσθημα αυτό ήταν έντονο μέσα μου. Ενιωσα την προσφυγιά, την μετανάστευση, την απαξίωση που δείχνει η μάνα πατρίδα μας, απέναντι σε ότι έχει αξία και μπορεί να προχωρήσει μπροστά και να προσφέρει στον πολιτισμό, στην τέχνη, στην επιστήμη, να προσφέρει σε εκείνη την μάνα που γεννά παιδιά και τα διώχνει. Εκείνη την μάνα, που την λένε Ελλάδα και που διώχνει τα καλύτερα παιδιά της και κρατάει όλα εκείνα που την οδηγούν πάλι και πάλι στην οπισθοδρόμηση. 

Είδα τα μαγικά δάκτυλα του Βαγγέλη να γρατζουνάνε τις χορδές της κιθάρας και να αναπαράγεται μελωδία, βγαλμένη απο τις άλλες ευαίσθητες χορδές της ψυχής του, άκουσα την σθεντόρια φωνή του σε γυρίσματα ψυχικής έκφρασης παιδικής ευαισθησίας αλλά και σε γυρίσματα συγχρόνως του αποφασισμένου άντρα, του ονειροπόλου, του εναλλακτικού. Μέσα απο την μουσική και τον στίχο έχτιζε ένα διαφορερικό κόσμο, εκείνο που προσπαθούμε να βρούμε, εκείνον που μας λείπει, έψαχνε μέσα απο τις θύμησες να βρεί εκείνη την μοναδική πατρίδα του κάθε ανθρώπου... 

Ομως για τις σκέψεις του, την πορεία του, τα όνειρα του, για την... πατρίδα του, ας μας μιλήσει ο ίδιος. Ο Βαγγέλης σε μια de profundis παρουσίαση του κόσμου του, μας είπε: 







Βαγγέλη μίλα μου λίγο, που γεννήθηκες , μεγάλωσες, τι σπουδές έκανες; 

Γεννήθηκα στην Θεσσαλονίκη και όταν ήμουν 4 χρονών οι γονείς μου πήραν την απόφαση να μεταναστεύσουμε οικογενειακώς στην Αυστραλία. Ήταν σαφώς μια δύσκολη απόφαση και δυστυχώς στις μέρες μας επαναλαμβάνονται παρόμοιες ιστορίες χωρίς όμως τις ίδιες συνθήκες. Στα 11 μου ξαναγυρίσαμε στην Ελλάδα σε μια προσπάθεια της οικογένειας να επαναπατριστούμε και να μπορέσουμε να ζήσουμε εκεί. Αυτά μπορώ να πω πως ήταν τα καλύτερα χρόνια μου – της παιδικής ηλικίας – και η εφηβεία μου, που την πέρασα στην Ελλάδα πλέον, ήταν ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον κεφάλαιο της ζωής μου. Εκεί βέβαια άρχισε και η ενασχόληση μου με την μουσική. Η Θεσσαλονίκη ήταν και είναι σημαντικό μουσικό φυτώριο και μου πρόσφερε πάρα πολλά στην μουσική μου ταυτότητα. Από την παρατήρηση της καθημερινότητας του κόσμου, την μουσική που άκουγες στα μπαρ και τις καφετέριες, την επαφή σου με ανθρώπους με τα ίδια ενδιαφέροντα που όμως έχουν μεγαλώσει σε μια χώρα που τότε μου ήταν ακόμα άγνωστη. Περίεργες εμπειρίες για ένα παιδί αλλά αργότερα, κατάλαβα ότι όλο αυτό ήταν σπουδαίο και η ηλικιακή συγκυρία επηρέασε πολύ το πως βιώνω σήμερα κάποια πράγματα. Ξεκίνησα, δειλά δειλά, να πηγαίνω στο Νεανικό Στέκι (ένας δημόσιος καλλιτεχνικός πολυχώρος) και ήξερα τότε ότι η μουσική είναι αυτό που θέλω να κάνω. Όχι για δουλειά, ξέρεις που σε ρωτάνε τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις κτλ., απλά αυτό ήταν το μόνο που με απασχολούσε, σε όλες του τις μορφές – άκουγα, διάβαζα, μίλαγα, γρατζούναγα... Τελείωσα το Λύκειο και πήγα στο στρατό, όπου είχα την τιμή να υπηρετήσω στην Προεδρική φρουρά. Βέβαια τότε για μένα άνοιξε το κεφάλαιο του επόμενου σταθμού που ήταν η Αθήνα, την οποία γνώρισα καλά ως στρατιώτης, αλλά και τελικά με “έκλεψε” ολοκληρωτικά από την Θεσσαλονίκη. Έπειτα γύρισα στην Αυστραλία όπου σπούδασα Σχέδιο και Κατασκευή Επίπλου και παράλληλα παρακολούθησα ιδιαίτερα μαθήματα κιθάρας και φωνητικής για 3 χρόνια. Από τότε αρχίζουν για μένα αρκετά έντονες αναζητήσεις και στις δυο χώρες, μουσικές και επαγγελματικές, μα πάνω από όλα, στιγμές, εμπειρίες, μαθήματα ζωής και συνειδητοποίηση. Μεγαλύτεροι σταθμοί σε αυτές τις αναζητήσεις ήταν τα μαθήματα Βυζαντινής Μουσικής και Παραδοσιακό Τραγούδι που έκανα στην Αθήνα με τον Χρόνη Αϊδονίδη. Η μαθητεία μου δίπλα του ήταν συγκλονιστική εμπειρία και νιώθω πολύ τυχερός και ευγνώμων που μπόρεσα να δω λίγο από το τεράστιο φως που εκπέμπει. 

Παλαιότερες δουλειές σου, εδώ, στην Ελλάδα , ή οπουδήποτε αλλού; 

Έχω κάνει πολλές δουλειές για να βιοποριστώ και να υποστηρίξω την αγάπη μου για την μουσική (πωλήσεις, delivery, bar κ.α) , αλλά καλύτερα να πούμε για την πιο βασική που κράτησε και τα περισσότερα χρόνια – επιπλοποιός. Είχα και έχω μεγάλη αγάπη στο ξύλο σαν οργανική ύλη, με συναρπάζουν οι δυνατότητές του ως υλικό και αγαπούσα πολύ την δουλειά μου, αλλά για λόγους υγείας αναγκάστηκα να την αφήσω. Δεν σου κρύβω όμως ότι ακόμα έχω κάποια μικρά εργαλεία από εκείνη την εποχή και όλο και κάτι σκαλίζω. Μόνο για μένα και για προσωπική ευχαρίστηση. Μου αρέσει να φτιάχνω μικρά χρηστικά αντικείμενα για προσωπική χρήση, και τελευταία πριν φύγω από την Ελλάδα είχα αρχίσει να «σκαλίζω» και ξύλα που προορίζονταν για εκκλησιαστικές εικόνες. 

Παράλληλα με την επιπλοποιία έκανα και τα πρώτα μου πιο συνειδητοποιημένα βήματα ως μουσικός. Λέω συνειδητοποιημένα, γιατί και όταν ήμουν έφηβος στην Ελλάδα παίζαμε με γκρουπάκια κτλ. αλλά σε αυτή την περίοδο που αναφέρομαι τώρα η μουσική είχε γίνει η πραγματικότητα μου, κάτι ακόμα πιο στέρεο από τον σκοπό μου και πιο βαθιά ριζωμένο μέσα μου. Από τότε που άφησα την επιπλοποιοία έχω αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στην μουσική. Μου βγήκε ίσως σε καλό το θέμα της υγείας που προέκυψε και την άφησα, γιατί έτσι είχα τον χρόνο να ασχοληθώ πολλές περισσότερες ώρες με αυτό που αγαπώ πιο πολύ από όλα, και να δοκιμάσω και άλλα κομμάτια του – πέρα από το τραγούδι ασχολήθηκα και με την στιχουργική και την σύνθεση, εμπλουτίζοντας έτσι τις γνώσεις μου και φυσικά παράγοντας καινούρια πράγματα που είναι και η ουσία για μένα. Έκανα κάποιες δισκογραφικές δουλειές εδώ στην Αυστραλία αλλά δεν θεωρώ τώρα πως ήταν ιδιαίτερα αντιπροσωπευτικές και επειδή ήταν ελληνικού ενδιαφέροντος τις ένιωθα ανολοκλήρωτες. Κάτι με μαγνήτιζε μουσικά στην Ελλάδα, κάτι περίμενε να εξερευνηθεί και δεν ήξερα τι ακριβώς, μέχρι που πήρα την απόφαση να μετακομίσω εκεί μέχρι να το βρω. Έτσι, καταλήγουμε στην τελευταία δισκογραφική δουλειά όπου συμμετείχα ως βασικός τραγουδιστής και συν-στιχουργός και την οποία θεωρώ την πιο ώριμη και αντιπροσωπευτική μου μέχρι σήμερα. Μεγάλη πρόκληση ήταν η συνεργασία με τον γνωστό στιχουργό Τάσο Σαμαρτζή, αλλά και αρκετό το άγχος, γιατί ο Τάσος έχει γράψει στίχους για μεγάλους καλλιτέχνες όπως η Βιτάλη, ο Θαλασσινός, ο Νταλάρας...Και έχει συνεργαστεί με ανθρώπους όπως ο Νότης Μαυρουδής, ο Κραουνάκης, ο Σαββόπουλος. Εγώ από την άλλη είμαι στα πρώτα μου επίσημα βήματα στην στιχουργική οπότε ο δίσκος EUROPE YOUR ROPE από το σχήμα FOS και οι συνθήκες δημιουργίας του (εν μέσω κρίσης στην Ελλάδα) ήταν ένα ταξίδι άνευ προηγουμένου! 

Οι στίχοι είναι κυρίως κοινωνικοί και αναφέρονται σαφώς στις επιπτώσεις που έχει η παγκόσμια οικονομική κρίση στην ζωή μας...Για να μπορέσω όμως όλο αυτό να το χωρέσω κατ’αρχήν εγώ στο μυαλό μου, να το φιλτράρω, να το αποκωδικοποιήσω, να το εκφράσω σε στίχους αλλά και να το ερμηνεύσω, πέρασαν πολλά άυπνα μερόνυχτα με κουβάδες καφέ και ατελείωτες συζητήσεις, αντιπαραθέσεις αλλά και ομοφωνίες με τον Τάσο. Το πολύ ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του δίσκου, πέρα από τον επίκαιρο χαρακτήρα του, είναι ότι οι βασικές μελωδίες είναι παλιά ελληνικά λατρεμένα τραγούδια – όπως το «Πέντε μάγκες στον Περαία», «Ήρθα κι’απόψε» όμως έχουν αποδοθεί με αέρα ευρωπαικής τζαζ και έχει γραφτεί πάνω τους αγγλικός στίχος. Για 2 χρόνια που ετοιμαζόταν όλο αυτό το εγχείρημα, πατούσαμε όλοι σε τεντωμένο σχοινί προσπαθώντας να βρούμε μαζί, και ο καθένας μόνος του, πού βρίσκομαστε απέναντι στην μουσική μας κληρονομιά και πώς μπορούμε καλύτερα να της δώσουμε νέα πνοή . Τελικά με όλο τον σεβασμό και την ταπεινότητα που της πρέπει καταφέραμε ένα αποτέλεσμα που μας ικανοποίησε και αγάπησε και ο κόσμος πολύ. 

Τώρα βρίσκομαι στην Αυστραλία όπου ολοκληρώνω την δουλειά που έχω ξεκινήσει από την Ελλάδα από το 2010. Ο ερχομός στην Αυστραλία άνοιξε πολύ διαφορετικούς δρόμους μέσα μου όσον αφορά αυτή την δουλειά, και όπως συχνά γίνεται, έχει αλλάξει εντελώς μορφή, αλλά αποτελεί σίγουρα προσωπική κατάθεση ψυχής που, κάθε άλλο παρά ανεπηρέαστη είναι βέβαια από πολλά επίκαιρα ζητήματα. 





(Λευκός Πύργος-Θεσσαλονίκη, η γενέτειρα του Βαγγέλη Λουλη) 

Ονειρα , προσδοκίες, για το παρόν, για το μέλλον; 

Προσδοκίες δεν μου αρέσει να έχω, επιθυμώ να έχω τα μάτια μου και τα αυτιά μου ανοιχτά για να μπορώ να αφουγκράζομαι την πραγματικότητα. Αγαπώ την αλήθεια πάρα πολύ και είναι η πνευματική μου τροφή και η αντίσταση σε οποιασδήποτε μορφής λήθη και άγνοια εαυτού. 




Σχέση Αυστραλίας με σένα και εσύ μ’ αυτήν; 

Η Αυστραλία για μένα είναι αυτό που λένε home away from home! Είναι ένας ιδιαίτερος τόπος με ενδιαφέρουσα ιστορική και πολιτισμική κληρονομιά από τους Αβορίγινες και σαν άνθρωπο μου έχει προσφέρει πολλά. Είναι η πρώτη από τις 2 μου πατρίδες που γνώρισα και κατέχει ιδιαίτερο μέρος στην ψυχή μου. Η πολυπολιτισμικότητα και η αρμονική συμβίωση είναι κάτι πολύ σημαντικό που έχει πετύχει η Αυτραλία και από ότι φαίνεται κάτι που πρέπει να αποδεχτεί και να επιτύχει, με τις κατάλληλες προυποθέσεις, και η Ελλάδα ως γεγονός στις μέρες μας. 





Η Ελλάδα σημερα; 

Η πατρίδα μας αυτή την στιγμή είναι γυναίκα βαθιά προδομένη και διχασμένη. Πιστεύω και από όσα έζησα προσωπικά ότι η κρίση αυτή της συνείδησης, πέρα από την καθαρά πολιτική υφή που έχει, επαναπροσδιορίζει την ταυτότητα του Έλληνα, κάτι που είναι αναγκαίο. Η αλληλεγγύη είναι μια λέξη που όλοι ξέρουμε, μια έννοια που λίγοι κατανοούμε αλλά και ακόμα λιγότεροι υποστηρίζουμε έμπρακτα. Είναι πλέον η καθημερινότητα την Ελλάδα. Είναι πολύ συγκινητικό και ίσως και το μεγαλύτερο δώρο που μας έκανε αυτή η κρίση. Τώρα πονάμε πολύ για το άδικο που πνίγει τον λαό μας, αλλά πιστεύω ότι θα δείξουμε ξανά τον δρόμο σε όλη την Ευρώπη. Με εντυπωσιάζει αλλά και με χαροποιεί ιδιαίτερα το χιούμορ με το οποίο ο Έλληνας αντιμετωπίζει την όλη κατάσταση... Είναι κάτι που με κάνει να χαμογελάω, με συναρπάζει και με αφήνει πιο αισιόδοξο να πιστεύω ότι θα βγούμε από το τούνελ πιο δυνατοί και πιο σωστοί σαν άνθρωποι. Και αυτό είναι που με ανδιαφέρει και παρατηρώ – η αλλαγή στην ιδιοσυγκρασία μας σαν λαός προς το καλύτερο. Και όπως είπε και κάποιος φίλος που σέβομαι ιδιαίτερα, το χιούμορ είναι δείγμα πολιτισμένου λαού. Βέβαια απο την άλλη οι συμπατριώτες μας βιώνουν πράγματα που μόνο στα βιβλία και σε ταινίες τα είδαμε εμείς. Και πάλι αν το θέσουμε και αυτό για λίγο σε ανθρώπινη βάση και καταφέρουμε, ειδικά εμείς οι Έλληνες του εξωτερικού να το ξεχωρίσουμε από τις δικές μας πολιτικές πεποιθήσεις, η προσφορά μας στους συμπατριώτες μας θα είναι ακόμα πιο ιδιαίτερη και ουσιαστική, σε όλα τα επίπεδα. Θα κλείσω με μια φράση που για μένα ολοκληρώνει τα συναισθήματά μου για την Ελλάδα σήμερα και με καλύπτει σε όλα τα επίπεδα – ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ Η ΑΛΛΑΓΗ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΕΡΘΕΙ (Μαχάτμα Γκάντι) 

Μόνη πατρίδα 

Και να ’μαι πάλι σε καινούργια πατρίδα, 

Το πρόσωπο μου ζεσταίνει μια ηλιαχτίδα. 

Αργά ακουμπάω τη βαλίτσα στο χώμα, 

Για πόσο ακόμα; για πόσο ακόμα; 



Κρύο δωμάτιο, το στρώμα σκληρό, 

ξέρω ότι έχασα, θα το ξαναβρώ. 

Μέσα στη φλόγα του κεριού πάω και τρυπώνω, 

μα εκείνη σβήνει και μ’ αφήνει πάλι μόνο. 



Στης κιθάρας τις χορδές ισορροπώ, 

σκιές στους τοίχους με τραβάνε σε χορό. 

Την ψυχή μου βασανίζουνε δαιμόνια, 

μόνη πατρίδα τα παιδικά μου χρόνια. 



Σκηνοθετώ τα όνειρα μου στο ταβάνι, 

κάτι μου λέει πως εδώ θα βρω λιμάνι. 

Σαν ναυαγός επιβιώνω σε νησί, 

βγαίνει απ’ τα χείλη μου καλημέρα μισή. 

(Ενα ποίημα του Βαγγέλη Λούλη, μελλοποιημένο απο τον ίδιο) 

Αν ήσουν στην Eλλάδα, που θα ήθελες να ζήσεις και γιατι; 

Η Αθήνα έγινε κατά τα στρατιωτικά μου χρόνια η πόλη μου και η μεγάλη μου αγάπη. Αγαπώ πολύ την Αθήνα, με τον θόρυβό και την κίνηση, την καθημερινή εναλλαγή της, στην Αθήνα καμία μέρα δεν είναι ίδια με την προηγούμενη ποτέ. Έμεινα στην περιοχή της Ακρόπολης για 3 χρόνια και η ενέργεια που έχει η περιοχή είναι απερίγραπτη. Οι ολονύκτιοι περίπατοι στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου υπό τον Παρθενώνα είναι οι καλύτερες διακοπές που έχω κάνει ποτέ! Τα Αναφιώτικα, το Μοναστηράκι, η Πλάκα, είναι περιοχές στις οποίες νιώθεις ολοκληρωμένος – παρελθόν παρόν και μέλλον συμβιώνουν τόσο αρμονικά και τόσο παιχνιδιάρικα μέσα σου. Η δημιουργική ένταση των περιοχών ήταν απόλυτη ευτυχία. Αλλά και η υπόλοιπη πόλη έχει κρυμμένα μυστικά που μπορείς να ανακαλύψεις ανάλογα με το τι θες! Οπωσδήποτε λοιπόν κοντά στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου και τον Παρθενώνα,γιατι εκεί είναι το οξυγόνο μου. 

Πως βλέπεις τα μουσικά δρώμενα της Αυστραλίας, πως στο Σύδνευ, ποια περιοχή στο Σύδνευ σε εκφράζει περισσότερο; 

Η αλήθεια είναι ότι στην Αθήνα η μουσική μου φαινόταν γενικά πιο εύκολα προσβάσιμη,από μικρός. Δηλαδή στην Αθήνα και στην Θεσσαλονίκη κάθε γειτονιά είχε ένα μπαράκι και πιθανότατα σε κάθε ένα, θαμώνας, ήταν και μια μουσική εγκυκλοπαίδεια. Εδώ είναι άλλο το πρόσωπο της πόλης, λιγότερο τολμηρό από αυτό της Ελλάδας, όμως με την επιστροφή μου παρατήρησα ότι έχουν ανοίξει πολλά μικρά, ζεστά, γειτονικά μαγαζάκια, μικρές μουσικές εστίες φωτιάς, και με χαροποιεί ιδιαίτερα αυτό. Αγαπάω πολύ την περιοχή του Newtown και Enmore, όπου και έχω συναντήσει πολλές ενδιαφέρουσες και πρωτοπόρες ιδέες που αποτελούν για μένα πηγές έμπνευσης. 

Της ψυχής η δίψα 



Είναι ο κόσμος ένα αχόρταγο θεριό 

Απληστία είναι η μάνα που συνέχεια το ταΐζει 

Κρατάει στην αγκαλιά της με οιδιπόδειο δεσμό 

Τα σκοτεινότερα ένστικτα που με εξάρτηση φορτίζει 



Είναι η νύχτα που παλεύει με το φως 

Για να κρύψει την αλήθεια την σαπισμένη 

Ο γερασμένος πουριτανός πολιτικός 

Που αναμασάει λόγια με την μασέλα την σπασμένη 



Είναι οι νόμοι που μέσα στην διαφθορά 

Πολεμάνε την ελευθερία να στερήσουν 

Η ανάγκη που γεννιέται απ τους φραγμούς 

Το θανάσιμο αμάρτημα να καλλιεργήσουν 



Είναι της ψυχής η δίψα για το πάθος το αληθινό 

Ο τραγικός αγώνας το μέτριο να προσπεράσει 

Σε μαντείο Τροφώνιο την λύτρωση ζητάει 

Στους διαυγείς και ανέφελους ορίζοντες να περάσει 

(Βαγγέλης Λούλης - Χαλκίδα 19/12/2010) 

Eυχαρίστησα τον φίλο Βαγγέλη, για την τιμή που έκανε στο περιοδικό να δώσει αυτή την συνέντευξη και πραγματικά χαίρομαι που θα τον έχουμε εδώ κοντά μας στο Σύδνευ, για όσο καιρό θελήσει να μείνει. Η ευχή μας για τον κάθε άνθρωπο, πρέπει να είναι εκείνη που είναι ωφέλιμη, χρηστική και χαρίζει ψυχική ηρεμία και ευτυχία σε εκείνον. Η αγάπη του και τα θερμά λόγια που μίλησε για την Αθήνα, με έκαναν να νιώσω μεγάλη συγκίνηση, γιατί όπως έχω πεί πολλές φορές και δεν θα σταματήσω να το λέω ποτέ, η Αθήνα είναι η πόλη που γεννήθηκα, μεγάλωσα και έζησα όλη τη ζωή μου, μέχρι που ήρθε η στιγμή, το Σύδνευ να με «κλέψει» από εκείνη. Αν η Αθήνα είναι η αγάπη του Βαγγέλη, του εύχομαι η ζωή να του τα «φέρει» έτσι, ώστε να είναι σύντομα ή όποτε εκείνος επιλέξει κοντά της. Ομως για όσο χρονικό διάστημα είναι και μένει εδώ στο Σύδνευ, ας είμαστε όλοι κοντά του, να του συμπαραστεκόμαστε και να αγκαλιάσουμε με αγάπη αυτόν τον νέο καλλιτέχνη, αυτό το νέο ελληνικό αίμα στην πόλη. Καλή πορεία να έχεις Βαγγέλη! 

Σας πληροφορούμε, ότι το περιοδικό θα σας ενημερώνει σε μηνιαία βάση, για όλα τα αξιόλογα δρώμενα του κάθε μήνα και φυσικά τους χώρους και όλες τις εμφανίσεις του Βαγγέλη Λούλη!

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ALFA GREEK AUSTRALIAN MAGAZINE!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου